Մի բուռ ժպիտ ինձ տվեցիր
Ու ոչինչ չպահանջեցիր:
Իմ ժպիտով ուրախացար,
Երբ կոպտեցի չհեռացար:
Ու քո ձայնը ամեն անգամ,
Քո ծիծաղը, քո զայրույթը,
Հանդիմանանքը քո անգամ
Մեղմացնում է իմ բնույթը:
Կուզեմ անվերջ գրկումդ լինել`
Գիտակցաբար,անգիտակից:
Ինձ հետ այսպես դեռ չէր եղել.
Չբարկանաս իմ խենթ վարքից:
Ու չթողնես հեռու գնամ,
Պոկի’ր դու ինձ իմ անցյալից,
Թող ուղղակի քեզ հետ մնամ`
Անէացած ողջ աշխարհից:
Երբ ես մի պահ կանգ եմ առնում
Ու իմ անցած ճամփին նայում,
Անցյալի փշերն են հոգիս խոցում,
Դառնության արցունքներն են աչքերս պատում:
Ու երբ հոգնած աչքերս եմ փակում,
Մոռացված պատկերներ են իմ դեմ հառնում:
Ու կարոտով հին անցյալի,
Փնտրում եմ քեզ հետ հանդիպում էլի:
Իսկ երբ դարձյալ նոր ժպիտով,
Քայլում եմ առաջ հպարտ,անխռով,
Ինչ որ մի ձայն հեռու վերից
Շեղում է ինձ իմ ապագայից:
Արդեն թրծված կյանքի բովով,
Խելացնոր իմ մտքերով
Ինձ կփտնրեմ,գուցե գտնեմ,
Կամ միգուցե նորից կորցնեմ:
Եվ դու իմ լուսին…
Նույնիսկ ,երբ հորդ արցունքներ են իմ աչքերից հոսում,
Ես հենց քո ուսին
Հանգիստ արտասվում եմ,տանջվում,երազում:
Բայց դու իմ լուսին մի’ ժպտա այդպես աղվեսի նման,
Քեզ հետ միասին օրերը խելառ կանցնեն-կգնան:
Ճերմա՜կ,լուսավո՜ր,հեռու՜ իմ ընկեր,
Ես էլ եմ քեզ պես երջանիկ եղել.
Այդ պարզ ու ջինջ ժպիտիդ պես ես
Փոքրիկ եմ եղել,միամիտ այնպե՜ս:
Գիշերվա անամպ,սաստիկ խավարում
Ջերմությունն նրա սրտումս եմ պահում:
Թու’յլ տուր ,որ սիրեմ,մի’ կապկպիր ինձ,
Թեկուզ խենթանամ ես մի նոր ցավից:
Եվ մեր ձեռքն ենք մեկնում նրանց,
Ում հետ մեր բախտը համընկավ:
Իսկ ի՞նչն է ինձ համար ավելի ցավալի.
Գետի վարարումն ու հոսքը բերրի,
Որ մաքրում, տանում, կորցնում է քեզ,
Իսկ դու ոչինչ ես`լինես,չլինես:
Իսկ գուցե դատարկ,անիմաստ լինեմ,
Չնչին գոյությամբ հրաշք չփնտրեմ:
Դատակությունն ինքնին լոկ ոչինչ է,
Ոչնչի համար ոչինչն ամեն ինչ է:
Ընտրության հարցում ենք մենք ազատ միայն.
Մեզ էլ են ընտրում, միշտ չի համընկնում…
Ու մեռնում -հառնում,մենք ստվեր ենք դառնում
Միայն ստվերներն են իրար համընկնում:
Օդում կարոտ կա,
Ջրում արցունքներ:
Օդում սպասում կա,
Ջրում երազներ`
Խեղդամահ արված,
Անդարձ կորցված:
Սրտում դանակ է
Ահագին խրված,
Իսկ հոգում ոչինչ.
Դատարկ է դարձած:
Այդ աչքերը քեզ
Չեն ուզում տեսնել:
И плачет, и умирает
Последняя вера в любовь,
Так тихо, так плавно тает
Улыбка на устах моих вновь.
Ты снишся мне,как и те другие,
Прощаться с тобой не хочу,
Но о чуствах моих отныне
Безмолвно,как камень молчу.
Мне не нужно от тебя пощады,
Хоть разок бы ты мне поверь.
Любила я тебя однажды,
Ты закрыл свое сердца дверь.
Ժպտադեմ,բարի ու նուրբ իմ ընկեր,
Կարոտը արդեն քե՞զ էլ է պատել:
Լռում ես դու հեզ,
Բայց քո հայացքում
Հարցեր կան բազում,
Ու անվե՜րջ սպասում:
Անորոշ հեռվից դու մի’ վախեցիր.
Չէ՞ որ այդքան բան համարձակվեցիր…
Ես հավատում եմ,
Դու էլ կասկածի’ր:
Հեռացի'ր...մի' գնա.
Ես թույլ եմ, հիվանդ քեզնով:
Մոռացի'ր ու մնա'
Ու գրկի'ր ինձ անվրդով:
Ե'կ կռվենք,մի' լռիր,
Քո բույրով ինձ խենթացրու',
Պաղ շուրթերս համբուրի'ր,
Թեկուզ ստով ջերմացրու'....
Ա՜խ, նորից «Բարի ճամփա»,
Ա՜խ նորից «Մնաս բարով»…
Միայն քեզ միայնակ հառաչ
Սիրատենչ,անմեղ իմ երգից.
Դու, որ կոտրել ես,
Դու, որ սիրել ես,
Դու, որ ներել ես:
Մոլորված ու անմիտ մի կանչ
Մեզ խաբող իմ սրտի խորքից.
Ես, որ գերել եմ,
Ես, որ սիրել եմ,
Ես, որ ներել եմ:
Ու հիմար այս խղճուկ տողերն
Քաղցր հուշ գեթ թող քեզ բերեն.
Մենք, որ սպանել ենք,
Մենք, որ սիրել ենք,
Մենք, որ ներել ենք:
Թե նա չլինի, ուղղակի չքվի,
Ո՞վ կնկատի ,որ ժպիտ չկա,
Ո՞վ կորոնի արցունքների մեջ
Կորած ու թրջված ժպիտը նրա:
Կամ թե ո՞վ կասի `չէ’, պետք էր նա մեզ,
Թեկուզև դժվար ու բարդ էր լինում:
Եվ ո՞վ է արդեն կարոտից մաշված
Հայացքներն նրա մոլորված փնտրում:
Նա ես եմ,գիտե՞ք,երբեմն այնպե՜ս,
Այնպե՜ս բարի եմ ես ցավից դառնում,
Գուցե անիմաստ է այս ասածս ձեզ,
Բայց ինչ որ մի ուժ գրել է ստիպում:
Ու թե կարիքը իմ զգաք իսկապես,
Հեռու կլինեմ.էլ պետք չեք դուք ինձ:
Ու կմնա ձեզ իմ հուշը անտես,
Իսկ դա ոչինչ է,ուղղակի ոչինչ:
Անուշիկ 